Sándor Márai

"Bar­dzo trze­ba uważać na tych ludzi, których na­tura pobłogosławiła ta­len­tem, ale do ta­len­tu nie do­dała im ro­zumu. Ci bo­wiem są naj­groźniej­szy­mi ry­wala­mi każdej umiejętności i w ogóle ludzkiej wspólno­ty. Można współpra­cować z człowiekiem mniej­sze­go ta­len­tu, lecz ro­zum­nym, na­tomiast z uta­len­to­wanym, ale głupim - nie ma zgo­dy. W ten sposób ob­da­rowa­ny i po­kara­ny człowiek wie­cznie po­dej­rze­wa, że coś wyj­dzie na jaw; po­dej­rze­wa słusznie. W końcu nap­rawdę wychodzi na jaw, że jest głupi, i ten smut­ny de­fekt od­działuje na je­go dzieło i ta­lent. Po­dob­nie jak piękna ko­bieta, która pot­ra­fi się wdzięcznie usśmie­chnąć i stroić cza­rujące mi­ny, nie jest już ta­ka piękna w chwi­li, gdy w trak­cie roz­mo­wy wychodzi na jaw, że ta piękność jest głupia jak but. Is­tnieje bez­ro­zum­na piękność tak sa­mo, jak poz­ba­wiony ro­zumu ta­lent".